Rozdział 1

Ross

Rozglądałem się za dziewczynami i nagle zobaczyłem kurtkę Oli, bez namysłu podbiegłem do dziewczyny.

- Hej, muszę ci coś powiedzieć. - zacząłem.

-O co chodzi?- Zapytała zdziwiona dziewczyna.

- Możemy nie dać rady przyjść jutro na czternastą... - powiedziałem smutnym głosem.

 -A dlaczego?

 - Bo musimy jutro być w wytwórni na 11.00 i nie wiemy o której nas wypuszczą, a podobno szykują coś dużego, więc raczej długo będzie to trwało - Wytłumaczyłem wszystko.

-Hm... to co teraz? - Zapytała zawiedziona, zrobiło mi się strasznie przykro.

-Sam nie wiem, czy to dobry pomysł... - wymsknęło mi się gdy rozmyślałem o pewnej możliwości wyjścia z sytuacji... Zacząłem mówić, ale nie byłem pewny czy mam dokończyć.

-Jaki?- Zapytała zaciekawiona

-Może gdyby twoja uparta siostra zgodziła się abyście poszły tam razem z nami... było by to jakieś wyjście. A tak w ogóle czemu jesteś sama? –

- Moja uparta siostra ma zajęcia o 11 i jest w WC - Powiedziała i zaśmiała się.

- Oo, to nawet dobrze się składa - powiedziałem chytrze

-Dlaczego? -Przeciągnęła słowo..

- Bo będziesz mogła ze mną pójść.

 -Jeśli siora się zgodzi

-Na co? - Ni stąd ni zowąd pojawiła się Emily.

- Na to żebyście dały nam swoje numery telefonu. - skłamałem z łatwością z uśmiechem na twarzy.

- Eh.. no sama nie wiem… wolałabym nie - Powiedziała krótko i odeszła

- Hahah, nieźle kłamieeesz. - powiedziała z uśmiechem szatynka.

- Ale i tak się nie zgodziła. A po za tym nie chciałem, żebyś miała przerąbane. I ja też.

- Dziękii, kochany jesteś. W nagrodę dam ci ten numer. - powiedziała zadziornie.

- Ok. - zgodziłem się zadowolony i kazałem jej dyktować.

- A nie chcesz sobie może gdzieś zapisać? - zapytała zdziwiona.

- Po co? Przecież twój na pewno zapamiętam. - odpowiedziałem po czym lekko się zawstydziłem z wypowiedzianych przed chwilą słów.

-Ja bym na w twoim miejscu gdzieś to jednak zapisała- Powiedziała, nie zwracając uwagi na moje słowa

- Jak sobie życzysz... - Powiedziałem po czym zacząłem szperać w kieszeni moich spodni w celu znalezienia w niej kartki i czegoś do pisania.

- A nie masz przy sobie komórki? - Zapytała dziewczyna lekko śmiejąc się.

- A no tak, faktycznie... - Wyjąłem komórkę zawstydzony z mojego ‘niemyślenia’ .

Dziewczyna szybciutko podyktowała mi numer, potem zapytała.

-Mojej siory też chcesz?

– Mi jest nie potrzebny... Ale Rikerowi może się przydać.

-Serio? Dlaczego?- Zapytała zaciekawiona, jednak piękny uśmiech nie schodził jej z twarzy

- A ja wiem? Tylko on wie po co mu jej numer. - Rzuciłem lekko rozbawiony

-Coś mi tu ściemniasz- Uniosła jedną brew do góry. Na serio było to po mnie widać?

- Co najwyżej rozjaśniam jeszcze bardziej twoją promienną twarz.

-Przestań, bo się będę rumienić
- I dobrze, rumieńce pasują do twojej ładnej cery.

-Ok... już nie czaruj - Powiedziała, dała mi numer Emily i odeszła.

Ja cały w skowronkach poleciałem do Rikera.

Emily

 Kiedy wróciłam z łazienki do mojej siostry, zauważyłam, że ta jest jakaś taka uśmiechnięta i bardzo zadowolona, wiedziałam, że coś się musiało stać.

- Hej, Olka, wszystko okey? Bo się jakoś tak dziwnie uśmiechasz.

-Tak, jest super! Świetnie, świetnie! Idziemy?

- Pójdziemy, jak mi wytłumaczysz, co jest tak świetnie.

- Ładna pogoda za oknem

- Stoimy w centrum miasta na zewnątrz... Eh, i tak się niczego od ciebie nie dowiem, może faktycznie już chodźmy...

-Tak, bo mi zimno - Zaczęła marudzić jak malutka dziewczynka

- O nie! Tylko mi nie marudź, wiesz jak tego nie znoszę, chodź już.

 -Oj przepraszam! Idziemy do domu i zrobimy sobie kakao

- A co ja mówię??

-No już się zamykam.

Riker

Stałem oparty o ścianę i czekałem na swojego braciszka. Coś długo go nie ma... może niebiosa się nade mną zlitowały. Po paru minutach zobaczyłem, że do mnie biegnie. Marzenia poszły w gruz.

- Czy ty zawsze musisz niszczyć moje marzenia i fantazje? - zapytałem zdruzgotany.

- A tobie o co chodzi? - Zapytał zdziwiony i wzruszył ramionami

- O ciebie... ach, jakie wspaniałe musi być życie jedynaka

-Zaraz to ty mi dziękować będziesz

- Niech zgadnę, zaraz zaczniesz coś bredzić że masz numer telefonu Emily? I tak ci nie uwierzę, nie dała by ci go! - powiedziałem drwiąco.

-No co ty nie powiesz- Zaczął machać mi telefonem przed twarzą

- Nie wierzę... ci - zacząłem słabnąć.

-Fakt ona mi nie dała, tylko jej siostra, ale ważne, że jest. Tobie nic nie jest?- Zapytał z udawaną troską. Miły jest, naprawdę. –

 Pewnie, że nie... dawaj!

 - Mhm, a ja wiem co ci jest! Ty się zakochałeś! I mógł byś się ładniej zwracać do twojego kochanego braciszka! - zaczął mówić specjalnie mnie wkurzając.

-Dawaj, albo powiem Oli, że nadal śpisz z misiem- Zagroziłem mu

- Jak jej powiesz to nigdy nie dostaniesz numeru Emily!

-Oj daj go po prostu- Powiedziałem już zrezygnowany

- A magiczne słowo zakochany człowieku?

-Chcesz zarobić w dziób młody ?

 - I tak ci to nic nie da

- Dobra, bo doprowadzisz mnie do gorączki... Dasz mi ten numer, proszę?

- Dobra, masz brachu... ale wiesz, nie radziłbym ci do niej dzwonić... ja się tam jej boję

-Boisz się jej? Czemu?- Zapytałem, jednocześnie przepisując numer do swojej komórki

- Sam nie wiem... wydaje się być jakaś taka... straszna... Ola jest milsza. Chociaż też nie jest taka łagodna...

-Wiesz... może coś się stało w jej przeszłości i dlatego taka jest

- Może masz rację... muszę się dowiedzieć o co chodzi. Zadzwonię dzisiaj do jej siostry.

-Świetny pomysł! Zadzwonisz i powiesz :"Hej Ola! Czemu twoja siostra jest taka straszna?"- Zapytałem z drwiną. On naprawdę jest porypany

- Ty to też jesteś debil! Najpierw się z nią spotkam a później dla ciebie może jakoś ją podpytam delikatnie. - zaczął mi tłumaczyć jak krowie na rowie.

- A nie lepiej zostawić ją w spokoju. Emily może jeszcze bardziej zamknąć się w sobie

- Masz rację, po co mam sobie specjalnie dla ciebie zaprzątać głowę twoją dziewczyną? Lepiej ty zajmij się nią sam

-To nie jest moja dziewczyna.

- Ale przyznaj, że chciałbyś - zaczął mnie podpuszczać.

-Co??? Niee!- Zacząłem piszczeć jak mała dziewczyna. Serio Riker? Serio?

- Nie wierzę ci!

-Mam się tym przejąć?

- Jeśli się przyznasz to nie

- Emily jest może.... ładna, zgrabna, ma piękne blond włosy i te niebieskie oczy- Zacząłem marzyć i odpływać

- Ale??

-Ale... raczej nie jestem w jej typie- Dokończyłem

- Ty jesteś... w prawie każdej typie... no i w typie Rocky'iego - zaczął się śmiać. – Znów ja jestem w typie każdej... ale - tutaj mu przerwałem.

-Alee...

- Chcesz dokończyć za mnie? - zapytał z nadzieją. - ja nie chcę tego mówić... - dopowiedział po czym spojrzał na mnie wyczekująco.

-Nie, ty dokończ

- Dobra, to wolę wcale...

-Ross

- co?

-No powiedz

- Przecież wiesz.. 
-No raczej nie, skoro się pytam

- Serio? - zaśmiał się. - ... ale obawiam się że nie jestem w typie Oli... 
-No ja normalnie ci przywalę- Powiedziałem i klepnąłem się w czoło

- Czemu?? - zapytał zdziwiony

-A bo mam taki kaprys! Kiedy chcesz się spotkać z Olą?

-Nie wiem jeszcze.

-Ciekawe czy Em ma jakieś plany… - Zacząłem się głośno zastanawiać.

- Nie chcę cię zasmucać Romeo, ale Ola coś wspominała, że Emily ma jutro jakieś zajęcia o 11…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siemaaaa!

To znowu ja, Refive ;3

mam nadzieję, ze rozdział się podoba, i że jest w ogóle ktokolwiek kto to coś czyta xD

Ten rozdział pisałyśmy obie, na zmianę, dlatego tyle czasu nam na to zeszło, w każdym bądź razie, już piszemy kolejny

Do zobaczyska!

Paa ;*