Rozdział 6

Emily, 5 min wcześniej

Wróciłam z kuchni z szklanką soku, którego sobie nalałam. Zauważyłam, że nie ma Oli i Rossa.

-A ich gdzie wywiało? - Zapytałam Riker’a, który siedział na fotelu.

- Poszli do pokoju twojej siostry, Ale po co to już nie pytaj bo sam nie wiem. - Wybuchłam lekkim śmiechem. - Sorki, skojarzenie - Powiedziałam i zaczęłam pić sok

- W sumie racja... Nie wiadomo co młodzi mogą tam robić. - także się zaśmiał.

- Miejmy nadzieje, ze nic złego- usiadłam na sofę. Zauważyłam, że Riker się mi przygląda.

- Co się tak na mnie ślipisz? - Zaczęłam tonąć w jego oczach pełnych czekolady.

- Bo ładnie wyglądasz. - Walną prosto z mostu

- Szczere...

-Trafił ci się dobry komplement. Punkt dla ciebie - Niezły jest... mówię wam szczerze.

- Oj tam... Też potrafię prawić komplementy! - Lekko się oburzyłam. - Ale jakoś mało je mówię- Dodałam po chwili namysłu

- Dobra... Bitwa na komplementy?

- Nie... spadówka.

- No proszę! - Zaczął mnie gonić.

- Spadaj... ej!  No weź!  Odejdź ty zmoro nieczysta.

- Nie! - Chciał mnie złapać, a ja niechcący nogą zahaczyłam o mosiężną lampę, która następnie poleciała w stronę okna i je wybiła.

- Ups...

- Super.... E!  Zgonimy na jakieś dzieci - powiedziałam spokojnie i poklepałam go po ramieniu

Obróciłam się, aby spojrzeć na zegarek, ale zamiast niego zobaczyłam oniemiałą i złą Olkę, oraz zdziwionego Ross'a.

- Szykuj mi trumnę.... -szepnęłam do Riker’a gdy zobaczyłam minę Oli.

- Dwie naszykuję... - Powiedział po czym wziął mnie za rękę i pociągnął w kierunku drzwi.

- Ross, bierz ich! - Krzyknęła głośno rozwścieczona brunetka.

Riker szybko złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą na dwór. Zaczęliśmy uciekać.

- To teraz bawimy się w kotka i myszkę? - zapytałam rozbawiona zaistniałą sytuacją.

- Ciebie to bawi? - Zapytał mnie dyszący blondyn z przerażeniem, biegnący wzdłuż ulicy. Ludzie patrzyli się na nas jak na wariatów. Pewnie myśleli że uciekamy przed policją.

-No bardzo mnie bawi.... jest bardzo mroźny wrzesień, a my biegniemy bez kurtek przez ulicę, bo uciekamy przed młodszym rodzeństwem

- Racja... Ale twoja siostra nagle wydała mi się jakaś taka groźna...

- Teraz wiesz co ja czuję! Ja mam to na co dzień.

- Ja z Ross'em mam o wiele gorzej... - rzucił zrezygnowany. - Może lepiej obmyślmy gdzie się przed nimi schować?

- Jak wepchniesz mnie w krzaki to przysięgam, że będziesz miał siniaki - Zagroziłam mu nie na żarty

- Nie mam zamiaru - spojrzał na mnie zdziwiony.

- Fajnie!  A teraz chodź

- Dokąd? - Zapytał zatrzymując się.

- Przed siebie-Powiedziałam i ruszyłam w nieznanym kierunku

- Ok.

Ross

Goniliśmy ich przez parę minut, ale jednak potem ich zgubiliśmy. Ola była wściekła.

- Gdzie oni mogą być?! - Krzyknęła zła.

- A co ci to da, że ich znajdziesz?

- Nawrzeszczę na nich - powiedziała groźnie.

- Za co?  To tylko szyba, a oni dobrze się bawili. To źle, że Em się kumpluje z Riker’em?

- A kto za tą szybę zapłaci?? My nie jesteśmy takie bogate jak wy.

- Przecież wam pomożemy. Wyluzuj.

- Nikt nie będzie nam pomagać.

- Dlaczego? Co wy, Zosie Samosie?

- A co cię to tak obchodzi? W sumie to się prawie nie znamy.

- Teraz chcesz się kłócić?

- Nie... Przepraszam... Jestem wkurzona bo moja siostra jest taka bezmyślna...

- Ona się dobrze bawi!  Co ma być jak nauczyciel?  Poważna i zestresowana?

- Lepiej ona niż ja... Ona jest ta starsza.

- Teraz to gadasz, jakby Em miała się przejmować tylko tobą i domem

- Chcę tylko aby była choć odrobinę odpowiedzialna.

- I jest!  Zajmuje się tobą...ale zobacz... ona na prawdę lubi Riker’a

- I to mnie nie pokoi...

- Dlaczego?

- Bo Riker jest twoim bratem! - Zaczęła się śmiać.

- I co z tego?

- Jesteście obaj nienormalni.

Emily

Szliśmy jakieś dwadzieścia minut. Dotarliśmy do jakiegoś parku. Było mi zimno, no w końcu nie miałam kurtki. Bez wahania usiadłam na jednej z ławek.

- No co? - Zapytałam Riker’a, który dziwnie się na mnie patrzył.

- Nic... - Powiedział ocknąwszy się i usiadł koło mnie.

- Na pewno? - zapytałam dla pewności

- Chyba tak...

- Wyglądasz jakby coś cię gryzło.

- Zdaje ci się... - Powiedział zamyślony.

- Riker... ty weź zejdź na ziemie… może lepiej już chodźmy- Powiedziałam i zaczynałam wstawać z zimnej ławki.

- Nie, posiedźmy jeszcze! - Powiedział szybko i pociągnął mnie za rękę, tym samym ściągając mnie na swoje kolana.

- Jak mogę zostać na twoich kolanach to spoko. - Uśmiechnęłam się i potargałam mu włosy.

- Wygodny jestem, co? - nieco się ożywił.

- A wiesz, że bardzo? - objęłam go rękami wokół szyi. Ponownie na mojej twarzy zagościł uśmiech.

- Widzę, że humorek dopisuje. - Powiedział uszczypliwie.

- A dopisuje! - Zaczynałam wstawać z jego kolan.

- gdzie ty się znów wybierasz? - Próbował mnie zatrzymać.

- Do domu - Odpowiedziałam na pytanie pytaniem.

- Niee, zostajemy tutaj.

- No dobra!  Będziemy tu tak siedzieć?

- Mhm, dokładnie.

- Niech będzie....

- Ładnie pachniesz... - Powiedział po chwili milczenia.

- A dziękuje... to playboy.

- Mhm... - Przybliżył swoją twarz do mojej szyi i zaczął się zaciągać wonią moich perfum.

- No wiem... ładne są

- Nawet nie wiesz jak... - Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu zaczął mnie całować po szyi. 

Muszę powiedzieć szczerze, że podobało mi się to.

-Hej Riker....

- Tak? - oderwał się na chwilkę po czym powrócił do wcześniej wykonywanej czynności.

- A co ty robisz? - Tak... bardzo inteligentne pytanie...

- Eee... Nie wiem tak właściwie... - Zesztywniał w zamyśleniu.

Słodko wyglądał gdy tak myślał. Aż zabrakło mi słów

Nie wiedziałam co dalej...

- Riker... - Powiedziałam niepewnie

- Tak?

- Mam do ciebie głupie pytanie.

- To pytaj.

- Ee... jak bardzo mnie lubisz?

- Rzeczywiście głupie... Myślałem że wiesz że strasznie mocno...

-Jak mocno? -  spojrzałam mu w oczy

- Mocniej niż kogokolwiek innego na świecie.

-Czyli nie pogniewasz się gdy zrobię to...- powiedziałam i pocałowałam go  w usta. On odwzajemnił pocałunek. Jego wargi były słodkie i delikatne.

Po jakiś trzech minutach oderwałam się od niego.

- Dlaczego tak krótko... - Jęknął pod nosem.

- Co za dużo to nie zdrowo. - Zaśmiałam się i poprawiłam włosy ruchem głowy

- Ale wiesz, że to było całkiem miłe? - również się zaśmiał.

- No wiem...

- To siedzimy dalej? Nadal boję się twojej siostry - odparł z niewielkim wyrzutem.

- Nie chce mi się wracać- Powiedziałam i położyłam głowę na jego klatce piersiowej.

- To zostańmy.

- Dla mnie fajnie.

- Dla mnie też. - mrugnął do mnie i mnie przytulił.

Ola

-Dobra, wracamy do domu- zwróciłam się do Rossa i ruszyłam w kierunku mieszkania.

- Na reszcie odpuściła... - powiedział do siebie blondyn.

- Słyszałam.  - Rzuciłam gniewnie.

-Rozchmurz się… może nie ma tu twojej siostry, ale jest jeszcze Ross- uśmiechnął się do mnie i mrugnął.

- Bardzo śmieszne... - Powiedziałam naburmuszona.

- Daj jej luzu... niech się dziewczyna pobawi.. niech żyje.

- Żyje przecież... - Powoli dochodziliśmy do furtki domu.

- Ale bez zabawy... jak widzę to chodzi ciągle spięta

- Nie moja wina przecież.

- Wydaje mi się, ze to ty wywierasz na nią presje

- Jaa? - spojrzałam na niego dziwnie.

- Wiesz... jak ona zwiewa przed tobą i czepiasz się gdy ona się wygłupia…

- Nie prawda! A po za tym to Riker zwiewa, nie ona...

Nie zdążyłam dokończyć, bo mnie pocałował. Byłam bardzo zdziwiona i zaskoczona, ale szybko poddałam się chwili. Minęło może z 15 minut, może dwadzieścia. Oderwałam się od niego powoli czując chłodny wiatr na plecach i krople deszczu spadające na mnie.

Riker

- Zaczyna padać... - powiedziałem patrząc się w zachmurzone niebo.

- Ale ja nie chcę iść

- Jeszcze niedawno chciałaś. - przeniosłem szybko na nią zdziwione spojrzenie.

- Kobieta zmienną jest.

- Tak, to już gdzieś słyszałem...

- Też cię lubię. – odparła z ironią.

- Ale tego jeszcze nie - powiedziałem szeroko uśmiechając się.

- No to słyszysz teraz

- Pierwszy raz...

- Lubię cię... teraz drugi.

- Miło.

Podniosła głowę i spojrzała na mnie.

- Kurde, dlaczego ty masz takie ładne oczy? - zapytałem z udawanym zmartwieniem.

- No nie wiem, nie wiem- Udawała, ze się zastanawia

- Musisz zaczął nosić okulary.

- A to dlaczego? – zapytała zdziwiona.

- Żeby zasłaniać te swoje śliczne gały.

-Muszę cię zmartwić ... nienawidzę okularów - Uśmiechnęła się i mrugnęła do mnie.

- A szkoda...

- A to czemu.

- Bo by ci ładnie było.

- Jasne... takiej wiedźmie jak ja nic nie pomoże.

- Bardzo śmieszne…

- Jestem w stu procentach poważna

- Ale nie szczera.

- Czy moje oczy mogą kłamać?

- Nie koniecznie... ale usta tak. - nieco rozbawiły mnie jej słowa.

-Hahaha! Bardzo zabawne- Powiedziała i pocałowała mnie w policzek.

- Oo, a co to? - powiedziałem uśmiechnięty od ucha do ucha.

- A nic takiego.

- Przydałoby się częściej.

- Ktoś tu mnie lubi, lubi- Powiedziała melodyjnie, a ja się zarumieniłem.

- Mnie tym znakiem też... - dopowiedziałem cicho.

- Może ... może nie.. któż to wie.

- Ja!

- Aż taki pewny jesteś?

- Niee... ale wiesz, zawsze można pomarzyć. - puściłem do niej oczko.

- A chciałbyś, żebym cię lubiła tak bardziej?

- To zbyt osobiste pytanie... - Zawstydziłem się - Tak, chciałbym... - Dodałem po chwili.

- To dobrze się składa.

- Czemu? - Byłem nieco zdezorientowany.

-No bo cię lubię

- Tak bardziej? - Zapytałem unosząc brew.

-Być może.

- Co to znaczy 'być może'?

- To znaczy... ze nie zauważasz, że się z tobą droczę.

- W takim razie ty nie zauważasz że ja też to robię.

Dziewczyna spojrzała na mnie i zaśmiała się. - Dobra...jakoś musimy się chyba dogadać.

- To my się nie dogadujemy? - zapytałem zdziwiony.

- Po prostu nie chcę, żeby Ola się dowiedziała, że cię całowałam.

- Czemu niby?

- Po prostu nie chcę i już.

- No ok... skoro jest taka groźna to lepiej jej nie mówmy. Boisz się jej?

- Nie chce mi się słuchać...."A co będzie gdy..." i tu padną setki historyjek.

- Hah... racja... ja to jednak mam luz z tym moim bratem, wcale się o mnie nie martwi.

- Farciarz - Mruknęła pod nosem, a na jej twarzy pojawił się grymas.

- Oj tam... - muszę pogadać z Olką…

- Pewnie będzie wrzeszczeć na mnie za okno, ale trudno - Powiedziała i wstała z moich kolan.

- Nie będzie tak źle...

- Być może...Muszę iść

- Dokąd?

- No do domu.

- Odprowadzę cię.

- Dzięki... towarzystwo mi się przyda.

- Nie ma za co.

-A mogę zrobić jeszcze jedną rzecz?

- Zależy jaką...

-A o taką - Powiedziała i przytuliła się do mnie.

- Bardzo miła rzecz...

-Dlatego tego chciałam

- Nie mów w taki sposób... to brzmi jakby to miało być nierealne.

- A jak mam mówić?

- Nie wiem... Normalnie? - zaśmiałem się cicho. - Dobra, chodźmy już.

Ross

- Zaczyna padać... - powiedziała Ola.

- Serio? Deszcz cię obchodzi.

- Zmokniemy. - spojrzała na mnie dziwnie.

- Spoko....wiesz ja idę do domu.

- Czekaj! Nie chciałam cię urazić, czy coś…

- Spoko.... i przemyśl to co mówiłem. Nie każ siostrze być ciągle poważną.

- Dobrze, dobrze, w końcu mam ciebie... to twoje słowa.

- No właśnie - Ni stad ni zowąd pojawili się Riker i Emily. Szybko znikają i tak samo się pojawiają.

- Nie bij! - pisnęła Em i schowała się za Riker'em. - Bo wiesz.... mam jeszcze siniaki- Dodała jeszcze na koniec

- Nie bój się... Ross odmienił moje życie... dosłownie. Zabronił mi robić wszystkiego co robiłam do tej pory... Jejciu, ale to głupio brzmi... JAK TY TEGO DOKONAŁEŚ NIENORMALNY CZŁOWIEKU?! - zapytała zdziwiona, załamana i zła jednocześnie.

-Jestem czarodziejem.- Powiedziałem uśmiechnięty i zrobiłem słodka minkę.

- A wy gdzie byliście? - Zapytałem nasze zguby.

- Eee... w parku. - odpowiedziała szybko Emily.

- A co tam robiliście? - zapytała podejrzliwie Olka.

- Siedzieliśmy.-Przeciągnęła słowo blondynka.

- Tylko? - zapytałem. łatwo było się domyślić co robili. Przynajmniej mnie.

-A co mieliśmy robić? Lizać się pod każdym drzewem? - Zapytała trochę wkurzona Emily. Oj.... znowu ją wkurzyłem.

- Tego akurat można się po was spodziewać. - Ola mrugnęła do mnie z miną znaczącą: 'tak lepiej?' Ja się lekko uśmiechnąłem i kiwnąłem głową. - Dobrze, chodźmy do środka, bo jesteśmy już cali mokrzy. Riker, radzę ci wyłączyć telefon, bo na pewno rodzinka nie da nam żyć.

-Nie, dzięki...wybiorę się na spacer... sama. - Powiedziała na serio wkurzona Em.

- Ej, ale teraz? - zapytał zdziwiony Riker. - Przecież przed chwilą wróciliśmy.

-Trudno się mówi - Odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie.

***

Hej! Tak, wiem znowu ja... Diana nie może dodawać rozdziałów bo nie ma dostępu do kompa... mam nadzieję że nie jesteście na mnie za to złe ;*

Ten rozdział, wywalczony żmudną i długą pracą, dedykuję moim dwóm kochanym siostrzyczką, Padlince i Szaszłyczkowi <3

Dziękuję Wam że czytacie tego bloga i zawsze komentujecie :*

Mam nadzieję że rozdział nie jest za długi ani za nudny... a więc, do napisania! :***

~Refive