Rozdział 9

Emily

 Widziałam Riker’a jak wychodzi ze szkoły. Wzięłam głęboki wdech i podeszłam do niego.

- Musimy pogadać... - Powiedziałam poważnym tonem.

Nie wiem czemu takim, po prostu tak jakoś wyszło.

- Dobrze... To może u mnie w domu?

- Nie... lepiej chodźmy do parku.

- Okey... Jak wolisz.

Poszliśmy do tego parku. Usiedliśmy na jednej z ławek.

- To coś poważnego? – zapytał nieco zmartwiony.

- Dla mnie tak... bo to o mnie chodzi.

- To słucham. – spojrzał się na mnie wymownie.

Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam mówić.

- Wie tylko o tym Ola... ale też powinieneś wiedzieć... Choruję na depresję... od dzieciństwa

- I co?... Myślałaś że ucieknę z krzykiem?

- Nie... Choruję przez mojego ojca... Po za tym... miałam kiedyś kolegę… miał na imię Andy... Nie mógł zrozumieć dlaczego trzymam wszystkich na dystans, a jak mu wytłumaczyłam... on wyzwał mnie od wariatek i zerwał ze mną kontakt... Wtedy jeszcze bardziej zamknęłam się w sobie.

- Ale ja taki nie jestem...

- Wiem... Trzymałam cię dziś na dystans bo inaczej nie mogłam...

- Ja to rozumiem.

Odważyłam się po raz kolejny i spojrzałam na niego.

On się tylko uśmiechał. Jaki ma słodki uśmiech....

- Mało osób chce mieć taki problem na głowie. - Powiedziałam do niego.

- Jaki problem?! – wydał się nieco oburzony moimi słowami.

- Nie, nie ważne... Mogę mieć do ciebie prośbę ?

- Oczywiście.

- Możesz zrobić to co chciałeś na przerwie. – powiedziałam nieśmiało.

- A chcesz tego?

- Tak-  Powiedziałam cichutko.

Po tych słowach zaczął zbliżać swoją twarz do mojej.

Ja się nie opierałam. Na prawdę tego chciałam.

Po paru minutach zaczął dzwonić telefon.

Oderwałam się od Riker’a i odebrałam.

- Halo?

- Stoję przed ich domem... Mam wejść czy nie? - odezwał się głos w słuchawce.

- Wejdź. Zaufaj mi. – Powiedziałam pewnym siebie głosem. - Na pewno będzie dobrze - Dodałam pośpiesznie.

- A jak tam u ciebie?

- Świetnie… Miałaś racje. - Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Zawsze mam - powiedziała zwycięsko moja siostra.

- Tak, tak miałaś racje, a teraz ja mam racje. Masz tam wejść.

- Ale tak sama??

- Musicie pogadać szczerze... lepiej bez świadków.

- Ale to nic takiego...

- Ty, bo zaraz jak tam do ciebie pójdę i tak cię kopnę w du… - Nie zdążyłam powiedzieć, bo mi przerwała.

- Dobra, idę! Ale jak mu wybiję zęby to będzie twoja wina!

- Biorę to na siebie. Powodzenia!

- Pa...

Rozłączyłam się i zaśmiałam lekko. Mam nadziej, że Rossowi zębów nie trzeba będzie wstawiać.

- Coś się między nimi stało?

- Tego nie wiem, ale będą się godzić u was w domu. Lepiej tam na razie nie idź

- Godzić? Uważasz że twoja siostra będzie chciała się z nim godzić??

- Mam taką nadzieję - Spojrzałam na niego.

Ross

Siedziałem sobie spokojnie przed telewizorem aż usłyszałem dzwonek do drzwi. Poszedłem otworzyć i nie wierzyłem własnym oczom.

- Ola?

- H-hey... - Powiedziała cichutko.

- Co się do mnie sprowadza? Emily tu nie ma.

- Wiem... Chciałam pogadać... I przeprosić - zaraz po wypowiedzianych słowach kichnęła.

- Wejdź do środka to pogadamy. - Zaprosiłem ją do domu. Zdjęła kurtkę i buty. Weszliśmy do salonu.

- A więc... Przepraszam. Trochę za ostro zareagowałam - powiedziała pociągając nosem.

- Spoko, przecież nic się nie stało. Jednak nie mogę zrozumieć, czemu ty i twoja siostra tak boicie się ludzi

- To nie tak! Po prostu... Nie mogę się przyzwyczaić do tej sytuacji... Do tego uczucia które przy tobie czuję, i do tego co mi powiedziałeś... To dla mnie coś zupełnie nowego i niezrozumiałego... - Widać było że jest nieco zmieszana.

- A twoja siostra? Co ona tak każdego się boi?- Tego też byłem ciekaw.

- Nieważne... Chyba teraz o niej nie gadamy. A to dosyć osobista sprawa.

- Niech będzie i tak. Więc…Co teraz?

- No... Nie wiem. Ja ci tylko wyjaśniłam to co chciałeś wiedzieć.

- Dobra… Czyli kumple?

- Czekaj... Najpierw mnie całujesz i mówisz mi że mnie kochasz a teraz mówisz mi że chcesz się kumplować?!

- A coś innego zostało?

- A chcesz dostać w zęby??

- Ej! Jesteś w moim domu, więc sobie nie pozwalaj. - Zwróciłem jej uwagę.

- Ty też sobie nie pozwalaj na takie teksty. Wkurzyłeś mnie...

- Fajnie! Więc jaką chcesz żebym mieli relację. No słucham!

- Wiesz co? Może lepiej będzie jeśli teraz wyjdę!

- Jeśli chcesz to bardzo proszę!

- Tak, bardzo! - No i wyszła...

Wzruszyłem ramionami. Naprawdę dość miałem jej tych humorów.

***

Hey, jest rozdział jak obiecałam, mam nadzieję, że tydzień na czekanie to nie jest aż tak długo xD

Mam nadzieję, że może być i proszę o komentarze, jeśli ktokolwiek to czyta, bo motywują one bardzo do pisania! ;D

~Refive ;*